Urodził się 6 czerwca 1880 r. w Sieciechowie w powiecie kozienickim. Był synem oficjalisty dworskiego. W 1900 r. ukończył gimnazjum w Radomiu. Następnie studiował prawo na Uniwersytecie Warszawskim (ukończył w 1904 r.), socjologię w Brukseli oraz ekonomię w Petersburgu. Od 1907 do 1917 roku pracował jako nauczyciel w prywatnych gimnazjach w Częstochowie, Siedlcach i Warszawie. W 1902 r. wstąpił do Polskiej Partii Socjalistycznej. W latach 1904-1905 redagował socjalistyczny Kurier Sosnowiecki. Działał w Okręgowym Komitecie Robotniczym PPS Zagłębia Dąbrowskiego, Warszawy, Łodzi i Wilna. Po rozłamach w PPS należał do PPS-Lewicy a w czasie I wojny światowej PPS-Frakcji Rewolucyjnej. W latach 1916-1918 zasiadał w Radzie Miejskiej m.st. Warszawy. Następnie więziony przez Niemców w twierdzy modlińskiej. W rządzie Jędrzeja Moraczewskiego wiceminister spraw wewnętrznych. W czasie wojny polsko-bolszewickiej w Radzie Obrony Państwa z ramienia PPS. Uczestniczył w rokowaniach pokojowych w Mińsku i Rydze 1920 roku. W kolejnych latach członek Centralnego Komitetu Wykonawczego PPS (1920-1931; przewodniczący 1926-1931). Był posłem na Sejm w latach 1919-1933 a w 1926 roku ministrem robót publicznych. Należał do twórców Centrolewu (Związku Obrony Prawa i Wolności Ludu, sojuszu partii centrowych i lewicowych stojących w opozycji do sanacji i Józefa Piłsudskiego). W związku z tym aresztowany w 1930 roku i przetrzymywany w twierdzy brzeskiej. Zwolniony za kaucja i ponownie aresztowany i osadzony w więzieniu mokotowskim w Warszawie. Wybrany w 1937 roku na prezydenta Łodzi, ale nie zatwierdzony przez władze. W okresie okupacji niemieckiej kierował pismem Chłop i Robotnik, przewodząc jednocześnie lewicy socjalistycznej. Aresztowany przez Niemców 21 kwietnia 1940 roku, osadzony w Auschwitz-Birkenau i zamordowany 27 września 1941 r.
Źródło: Archiwum Akt Nowych
(źródło ilustracji: Domena publiczna)
Lokalizacja Ulicy: Mapy Google
W galerii zdjęcia terenu oraz postać Barlickiego
