Cyprian Kamil Norwid (herbu Topór) uważany za czwartego wielkiego poetę epoki romantyzmu - właściwie klasycyzmu i parnasizmu (nurtu przejściowego między romantyzmem a symbolizmem) - urodził się 24 września 1821 roku. Większość życia spędził za granicą, w Europie i Stanach Zjednoczonych Ameryki – najdłużej mieszkał w Paryżu. Kłopoty materialne, zdrowotne i niezrozumienie jego twórczości przez współczesnych towarzyszyły artyście (był także grafikiem, rzeźbiarzem i malarzem) niemal przez całe życie. We Florencji w 1844 roku w wierszu „Moja piosnka" Norwid pisze:
„Źle, źle zawsze i wszędzie
Ta nić czarna się przędzie:
Ona za mną, przede mną i przy mnie,
Ona w każdym oddechu,
Ona w każdym uśmiechu,
Ona we łzie, w modlitwie i hymnie..."
Zmarł 23 maja 1883 roku w przytułku pod Paryżem.
Norwid został „odkryty" w okresie Młodej Polski przez Zenona Przesmyckiego-Miriama, który ponadto opublikował jego utwory. Najczęściej wystawianą sztuką Cypriana Kamila Norwida jest dramat „Pierścień Wielkiej Damy, czyli Ex-machina-Durejko"(1872) wydany drukiem dopiero w 1933 roku. Pierwowzorem Wielkiej Damy (hrabiny Marii Harys) jest jego wielka nieszczęśliwa miłość, Maria Kalergis.
Niedoceniany za życia poeta niejako sam sporządził swoje epitafium:
„Dlatego od was, o laury, nie wziąłem
Listka jednego, ni ząbeczka w liściu,
Prócz może cieniu chłodnego nad czołem
(Co nie należy wam, lecz słońca przyjściu);
Nie wziąłem od was nic, o wielkoludy,
Prócz dróg, zarosłych w piołun, mech i szalej,
Prócz ziemi, klątwą spalonej, i nudy...
Samotny wszedłem i sam błądzę dalej."